مقاله بررسی مشکلات و موانع نظام آموزشی ایران از بُعد مدیریتی
درحالیکه تقاضا برای پیشرفت در نظامهای آموزشی در سراسر جهان در مقیاس وسیع رو به افزایش است، ساختار نظامهای آموزشی بهطور مداوم برای رسیدن به این سطح پیشرفت و یا حتی پاسخگویی به این تقاضاها ناکام مانده است. این مشکل یک مسئلهی جداییناپذیر، در مدیریت نظام آموزشی است. ساختارهای مدیریت آموزشی بسیار وسیع و دائمی بوده و درنتیجه عمیقاً در جامعه شکلگرفتهاند، تقریباً بهطور کامل بدون هیچ تغییری باقی میمانند؛ این باعث دلگرمی گمراهکنندهای میشود که مدیران، مسئول شکستهای آموزشی نیستند و معلمان عامل اصلی مشکلات هستند. با توجه به نقش ارزشمند و مشارکت آموزشوپرورش در توسعه انسانی، اجتماعی و ملی معنیدار، هیچکس این حقیقت را انکار نمیکند که مدیریت مناسب نظام آموزشی توسط رهبران صالح یک ضرورت است. هدف اصلی این مقاله بررسی موانع نظام آموزشی از بعد مدیریتی با تأکید بر برخی از مشکلات ناشی از رهبری آموزشی در ایران، است. در این مقاله نشان میدهیم که اصلیترین مشکلات آموزشی در ساختار مدیریت آموزشی نهفته است. این مقاله درصدد بازنگری و بازسازی چنین ساختارهایی جهت کمک به نظامهای آموزشی درجهت نیل به پتانسیل اصلی خود است. در این مقاله بیشتر چالشها و راههای پیشِ روی نظام آموزش کشورمان، بهویژه در زمینه¬های مرتبط بودن، عدالت، کیفیت و استاندارد، موردبحث قرار میگیرد. برای دستیابی به اهداف مقاله، از طرح پس رویداد پژوهشهای نیمه تجربی، برای بررسی نظرات پاسخگویان در مورد مدیریت مؤسسات آموزشی استفاده میشود. با استفاده از روش نمونهگیری تصادفي طبقهای، 250 نفر از کارکنان نظام آموزشی در سال 1398 و از سه گروه مؤسسات آموزشي، دانشگاهها، دانشکدهها و مدارس در سراسر کشور انتخاب شدند. دادهها با استفاده از ابزار پرسشنامه (پرسشنامه مدیریت و ادارهی آموزشی) جمعآوری شد و با استفاده از آزمون آماری t (آزمون میانگین یک نمونهای) و تحلیل واریانس یکطرفه (ANOVA) مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفتند. یافتهها نشان داد که استثمار، آموزش ناکافی کارکنان؛ والدین ضعیف/ راهنمایی و فقر منجر به کاهش استاندارد آموزشوپرورش شده است. درنهایت این مقاله توصیه میکند که به تمام مدیران آموزشوپرورش مجدداً آموزش داده شود و بودجهی کافی برای این بخش اختصاص داده شود.